Słownik etymologiczny języka polskiego/dziengi
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dziengi, ‘pieniądze’, z rus. diengi; przybrało w 17. w. polskie formy, dzięgi, 2. przyp. dziąg; dziążki. Ruskie słowo wschodniego pochodzenia, u Tatarów kazańskich, Kirgizów, tenge, ‘pieniądze’ (jeśli to nie ruskie?), aż do nowo-perskiego tanga, ale jest i nowo-perskie dang, ‘moneta’; nic wspólnego z tamgą, ‘stęplem’, ‘cłem’ (skąd tamożnia, ‘urząd cłowy’), co z tursko-tatarskiego tamga poszło. Dziengi (dienga, ‘miedziak’) pojawiają się na Rusi w drugiej połowie 14. w.; r. 1420 »Nowogrodzianie poczęli targować srebrnymi diengami, a artugi (nazwa niemiecka, nasze orty dawne) posprzedawali Niemcom« (Kronika).
