Słownik etymologiczny języka polskiego/dzień
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dzień, dniowy; tydzień, tydniowy (p.); dzienny (całodzienny), dziennik, dziennikarz; dniować, dniówka, jednodniówka; dzionek, z mylnem io, zamiast *dzienek, porówn. piesek (a z równą myłką wioska, czostka, zam. wieska, czestka). Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; cerk. dĭń, dĭnnica, ‘jutrzenka’, rus. dieńszczik (niby ‘dyżurny’), serb. danica, ‘jutrzenka’, czesk. den, dennice, rozedniti se; lit. diena, prus. deinan, ‘dzień’, ind. dina-, ‘dzień’, łac. nun-dinae, ‘targ na dziewięć dni’; goc. sin-teins, ‘codzienny’; pień ten sam co w łac. dies, diurnus (stąd dijurnista), od pnia diw-, ‘błyszczeć’, ‘jaśnieć’.
