Słownik etymologiczny języka polskiego/figa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
figa, dawniej fig i fik: to z łac. ficus wprost, tamte z niem. vīge, Feige; w psałterzach i biblji wahają się i postaci z g lub k, i rodzaj, męski lub żeński (»z swego figu« itp.); słowo łac. p. pigwa. Figowy, figownica. »Pokazał figę«, »dostał figę«, z włos. far le fiche a... ‘szydzić z kogo, znanem wystawianiem palców’.
