Słownik etymologiczny języka polskiego/forta
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
forta, fórtka, pisane mylnie przez u, furta, z niem. Pforte, a to z łac. porta. Podobnie piszemy furt w innej pożyczce: »on furt swoje«, z niem. fort(während), ‘ciągle, zawsze’. Od forty i furtjan, furtjanka, wedle zakrystjana; słowo łac. tetoż pnia co i portus, ‘port’, i niem. Fuhrt, ‘bród’ (do fahren, nasze per-, p. przeć).
