Słownik etymologiczny języka polskiego/fortuna
fortuna, i szturm, ‘burza morska’, stałe w Pielgrzymce księcia Sierotki z 1584 r., chociaż nie on dopiero wniósł tę włoszczyznę. Sporo jej u niego w nazwach technicznych, np. monet, statków, co on i naczyniem nazywa za mimowolnym rusyzmem (rus. sudno, ‘statek’, i sosud, posuda, ‘naczynie’). [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
fortuna, fortunka, fortunny, fortunić, Fortunat (bohater powieści ludowej), z łac. nazwy bogini szczęścia, losu (od fors, ‘los’), przeniesiona i na ‘majątek’, ‘kapitał’; na morzu jednak fortuna tylko zła, i po narzeczach, szczególniej ruskich, fortuna, chwartuna, ‘burza’, jak włos. fortuna; prasłowo fors należy do fero, ‘niosę’ (niem. Ge-burt itd.).
