Słownik etymologiczny języka polskiego/forytować
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
forytować, forytarz, niem. Vorreiter, skrócone u nas w forysia, ‘służącego, wysyłanego wprzód dla odszukania dogodnej gospody czy drogi’, więc ‘pomocnik’, a dalej i ‘protektor’ (»forytować sprawę czyjąś«). Ale furysic, ‘służący oficera’, z niem. Fourierschütz, a to z włos. foriere, co to samo znaczy, co Vorreiter. Natomiast furgon z franc. fourgon z łac. furca, ‘ożóg’, a furaż, furażować, zamiast dawnego picować (p.), z franc. fourrage, od fourrer z niem. futtern, p. futro. Niem. Vorreiter powtarza się w narzeczowem folajter, folajtra (mają to i Węgrzy od 15. w., dziś fullajtár), ‘hamulec’; por. fornal.
