Słownik etymologiczny języka polskiego/futro
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
futro, futer (podfutrować), futertuch i futrowizna w 16. wieku, łączy, jak niem. Futter, z którego wzięte, dwa odmienne słowa i znaczenia: ‘kożuch’ i ‘jadło, paszę’. ‘Kożuch’ poszedł u nas z ‘podszewki’, bo niem. Futter, Unterfutter, Futtertuch (stąd nasze fodertuch w 16. w.) znaczy ‘podszewka, podbicie’; jeszcze Mączyńskiemu (r. 1564) jest »futrowane odzienie, sukno drugiem suknem podbite«, niemiec. gefüttertes Tuch; stąd i futryna, futrzyna, ‘rama u drzwi lub okien’(?). Urobienia: futerko, futrzany (futrzny, Mączyński). Niemiec. Futter, ‘pasza’ i ‘futro’, przeszło do języków romańskich, franc. fourrer, ‘wpychać’, fourrure, ‘futra’, fourrage, ‘furaż’, ‘pica’, furażować, ‘picować’, fourrier, ‘furjer, co kwatery wojskowe naznacza’, włos. fodero, fodera i fodro (franc. fourreau), foderare, ‘futrować’ (w obu znaczeniach), z łaciny średniowiecznej, fodrarius; z jej fudrus i futrus poszły owe fourreau i fodro, ‘obszewka’, ‘pochwa’; futerał, łac. futrale, do nas z niemczyzny, a od nas na Ruś, futlar.
