Słownik etymologiczny języka polskiego/gęba
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gęba, gębka (dawniej drugi przypadek liczby mnogiej gąb; gąbka), gębusia, gębować, gębaty, gębacz, pogębek; to samo co gąbka co do pochodzenia; oboje oznaczają pierwotnie ‘miękką narośl’, później i ‘wargi’, ‘usta’, lit. gumbas, ‘narośl’ (z e, gembe, ‘gwóźdź’); huby (‘grzyby’, »poszedł na huby«) i hubka (‘gąbka’, przy krzesiwie) są rusyzmy, jeśli nie czechizmy (»houby dostanesz«, ‘nic nie dostaniesz’), z houba i hubka. Wszystko może tylko odmiana do gub- (p.). Gębuś (»mój gębusiu«) w dawnym języku (16. wiek) i dla ‘miłego’ używano, niby ‘kochanek’, a gębiczka, ‘całus’ (jak łac. osculum, ‘całus’, od os, ‘gęba’).
