Słownik etymologiczny języka polskiego/gaj
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gaj (nazwa i dla ‘łowu ptaków’, »ptacy ani na gaj ani na lep siędą«), gaik (nazwa i ‘zabawy wiosennej, maika, nowego latka’); gaisty, gaić (domy gałązkami); prasłowiańskie, od tegoż pnia co i gać i gacie, we wszystkich językach słowiańskich. Tłumaczyło niem. Hag (‘zagrodę’), hegen, — a ponieważ Niemcy gaili miejsca sądowe (zieleniną) i otwarcie roków sądowych od tego przezywali (Gericht hegen, Recht albo Ding hegen), więc u Czechów i u nas rodzime gaić przybrało to obce znaczenie, i za przykładem Niemców »gajono« u nas od 15. wieku sądy (»sąd zagajony«), a później i wszelkie zgromadzenia: »cech gajny«, »kako mają sąd gaić, aby gajon był podług majdborskiego prawa«, w 15. wieku. Dalsze urobienia: gajowy (‘leśniczy’), gajowe (‘opłata’), gajowi(z)na (‘ziemia po gaju »wykopanym«’) albo gajówka. We Lwowie znano niegdyś i ruskie hajiwki (= gaik, ‘zabawa wiosenna’).
