Słownik etymologiczny języka polskiego/giąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
giąć, gnę, gięty, giętki, giętkość (w psałterzu flor. giący tyle co giący się, ‘gięty’, dawnym zwykłym trybem imiesłów czynny w znaczeniu biernem); powstało z *gnąć, a to z *gŭb-nąć, bo b, p, przed n wypadają; *gnąć przeszło w giąć wedle wzoru: pnę, piąć. Częstotliwe do niego dziś naginać, zaginać, wyginać, zginać (jak napinać), zamiast pierwotnego gibać (p. gibki), por. ogarniać zamiast ogartać wedle ogarnąć. Pień gŭb- powtarza się z samogłoską u w gub- (p. gubić), a z samogłoską y w gyb- (p. ginąć). Znaczenie pierwotne: ‘zwijać’, ‘składać’; litew. guba, ‘sterta zboża’, dwi- i trigubas, ‘dwu-, trzykrotny’, prus. dwigubbu, ‘wątpi’. Prasłowo; cerk. gŭną, gŭnąti, czes. hnu, hnouti, hbitý i hebký, ‘giętki, gibki’.
