Słownik etymologiczny języka polskiego/glina
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
glina, glinka, gliniasty, glinny, gliniarz, gliniarski, złożone glinopac; w nazwach miejscowych nader częste. Prasłowo, ogólne wszędzie; w innych językach słowiańskich przestawiają je i na gnila. Pochodzi, wraz z glanem, glejem, glewieniem, od pnia glei-, grec. glinē, glia, gloia, ‘klej’, ang. clay, ‘glina’, lit. glieti, ‘mazać’, głaistas, ‘kit’, gleiwus, ‘ślina’, glitus, ‘gładki’. Glinka bywa nazwą i osób i koni (Kochanowskiego: »glinko mój białogrzywy«). Glinę dawnych psałterzy oddają r. 1532 »błotem«. P. glista.
