Słownik etymologiczny języka polskiego/gnat
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gnat, ‘kość’, gnatek; prasłowiańskie: cerkiewne gŭnaty; serbskie wtrąca j, gnjat; znaczenie pierwotne (por. czes. hnat) ‘członek’, ‘udo’; więc gnat o ‘długiej kości, goleni’, nawet o ‘klocu drzewnym’. Mimowoli przypomina się łac. genu, grec. gony, niem. Knie, ind. dżanu-; różnica co do gardłowej, która w ind. podniebienna, u nas welarna, ale taka różnica nierzadka. Cerk. gonaty znaczy ‘członki’, ale serb. gonotar, ‘nakolennik’, tu może wcale nie należy.
