Słownik etymologiczny języka polskiego/godzić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
godzić, w kogo, lub na kogo, ‘nacierać, brać na cel, czyhać’; godzić się do czegoś, ‘być zdatnym’; godzić kogo, ‘łączyć’, ‘najmywać’; godzi się, ‘należy, trzeba’; nie godziło się; liczne złożenia z przyimkami, a do nich rzeczowniki na -a: przygodzić się, przygoda; zgodzić, zgoda, niezgoda (»zgodne małżeństwo«; zgodzić, ‘nająć’); nagodzić, nagoda (nagodą, ‘przypadkiem’, biblja); dogodzić, dogoda, dogodnie, niedogodnie; wygoda, wygodny, wygodność, wygodnicki; pogoda i niepogoda, pogodny; ugodzić się z kim, »ugoda małżeńska«, por. bułg. godeż i godjawka, ‘zaręczyny’, godenik, ‘zaręczony’; godziwy, niegodziwy, niegodziwiec, niegodziwstwo; godziły przestarzałe, jak i urobione od imiesłowu czasu teraźniejszego: godziętny i niegodziętny, ‘ważny’ (np. świadectwo, artykuł). Częste w imionach: Godzisław (Gocław i Gosław); Godzięba (nazwa herbu, nie obrazka na herbie, pniaka, sosny), Godzimir. Częstotliwe gadzać z przyimkami: dogadzać i wygadzać. Czes. hoditi i ‘rzucać’ znaczy. Prasłowo, ogólne.
