Słownik etymologiczny języka polskiego/godzina
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
godzina, od god, ‘czas’, pierwotnie też ‘czas’, ‘chwila’ (»już nam czas, godzina grzechów się kajaci«, w 13. wieku), u Serbów ‘rok’ i ‘rocznik’, u Słowian zachodnich w naszem znaczeniu (a od nas i na Rusi i na Litwie adyna, ale gadynē, ‘czas’), stąd godzinny, godzinnik, ‘zegar’, u Skargi i częściej w 16. wieku, godzinki, ‘horae’, ‘pacierze kapłańskie’, ‘nabożeństwo’ (»odprawiać, odmawiać godzinki N. P. Marji«). U innych Słowian godzina i ‘pogodę’, dobrą lub złą, oznacza, jak fortuna; czes. hodiny, ‘zegar’ (jak rus. czasy), hodinarz, ‘zegarmistrz’.