Słownik etymologiczny języka polskiego/gogodze
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
gogodze, ‘borówki’ (narzeczowe, obce?), por. u Mączyńskiego gogółki, o ‘świeżo zawiązanym owocu’. Bez związku z nazwą »głośnej kaczki«, gogoł (w 15. wieku i gogolica, ‘dzika kaczka’), u nas dziś zapomnianą, Cygańskiemu (r. 1584) dobrze znaną; na Rusi gogol, hohol, słynny pisarz Hohol; urobione przyrostkiem -oł od gog-, dżwiękonaśladowczego, powtarzającego się w gog-otać, czes. hohtati, rus. gogotat’ i gagat’, rus. gaga, gagara, serb. gagalica, lit. gagēti, ‘gęgać’, gaigałas, ‘kaczor’, prus. gegals, ‘nurek’, niem. gackeln i gackern, itd. Na bruku lwowskim urosły gogo, goguś, gogątko, ‘sztucer’, naśladuje niem. Gigerl o tem samem znaczeniu.
