Słownik etymologiczny języka polskiego/goić
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
goić, niezagojony, zgoić się, u nas tylko w tem znaczeniu, ale goj starorus. tyle co ‘żyw’ lub ‘zdrów’ (przy witaniu: goj jesi!), serb. goj, ‘pokój’, czes. hoj, ‘obfitość’ (stąd hojny (p.); na Bałkanie powszechne i o ‘hodowaniu, pielęgnowaniu’; częste w imionach: Gojmir (obie części znaczą to samo!), Gojko. Jak gnój do gnić, tak goj do żyć (p.). Lit. gyti (gyju), ‘zdrowieć’, i gyti, ‘nażyć (pieniędzy)’, atgajus, ‘orzeźwiający’; awest. gaja-, ‘życie’, ‘wiek’, ind. gaja-, ‘dom’, ‘żydło’. P. hojny; żyć.