Słownik etymologiczny języka polskiego/gorgi
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
gorgi, ‘głosy’, »(słowik) niekontent z gorgów wrodzonych« u Zimorowica, u innych gorgi ‘trele’; Potocki nawet o koniach używa; wyjątkowo w liczbie pojed.: »z gorgiem«; włos. gorga, ‘gardło’, lecz raczej gorgia, ‘trele, rulady’; stąd u Reja: »teperele z gorgulikiem«, ‘naszyjnikiem’, por. włos. gorgiera, ‘kołnierz’; dalej gorgolić się (włos. gorgoglio, gorgogliare, ‘mruczeć’), »gdzie się na możniejszego ubogi gorgoli«, »na ich niewinność się gurguli«, r. 1615, »gadania (ich) gorgoleniem zowię«, r. 1650; dawno wszystko zapomniane.
