Słownik etymologiczny języka polskiego/gorlić się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
gorlić się, »gniewając się a gorląc się« (‘oburzając się’), w biblji (i u Leopolity), w wielkopolskich narzeczach; zwykłe u Czechów (np. horlicz, ‘zelota’); urobione jak gorliwy (gorliwość, gorliwiec), ogólnie słowiański przymiotnik, od gorzeć (jak cierpliwy od cierpieć); gorliwy u Serbów i i. znaczy ‘to, co łatwo gore’, u nas i u Czechów przeniesione na umysł, to samo co żarliwy (por. zagorzalec). Wobec rodzimości naszego gorliwy nie należy wątpić i o rodzimości biblijnego gorlić. I serb. gorljiw ‘żarliwego’ oznacza. P. gorzeć. Rodzimość gorlenia wspiera: »krówka się tym rozgorzliła (‘rozgniewała’)« w Ezopie.
