Słownik etymologiczny języka polskiego/grabić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
grabić, grabież; grabie, grable (z przyrostkiem -le); prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; p. grzebać; lit. grēblis, ‘grabie’, i czasowniki grēbti, ‘robić grablami’, grobti, ‘grabić, łupić’. Urobienia: grabać, grabnąć, grabolić i gramolić się (wygramolić); grabieć (od zimna, o palcach) i grabnieć; grabiciel; grabołusk (nazwa ptaszka); grabka, ‘widelec’; zgrabny, niezgrabność; niezgrabiasz (wedle przymiotników węgierskich).
