Słownik etymologiczny języka polskiego/groch

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

groch, grochowy (wieniec), grochowiny, grochówka i grochowianka; wielogroch; prasłowo; przestawione (u nas) z *gorch; rus. goroch (»za króla Horocha«, w bajce), czes. hrách. Groch był nieodłączny od obiadu szlacheckiego, więc »zaprosić na groch«, tyle co ‘na obiad’; przysłowiowo: »groch o ścianę«, albo »groch od ściany« (‘odpada bez śladu’). Brak pewnego odpowiednika poza Słowiańszczyzną. Zdrobniałe: groszek, groszkowy, groszkować; grochol (Grocholski); bułg. grachol, znaczy ‘grad, krupy gradowe’. Jak ziarno (lit. żirnis, ‘groch’) od pnia zĭr-, ‘trzeć’, tak wywodzą i groch (z *gors) od ind. gharszati, ‘rozciera’, ghrsztas, ‘roztarty’.