Słownik etymologiczny języka polskiego/grot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
grot, ‘ostrze’, grocik, tak samo na Rusi i u Czechów, ale oni (i Serbowie) mają jeszcze hrot, grot, w znaczeniu ‘kosza młynowego’ (gdzie wsypują zboże), grotlo u Serbów i o ‘wąwozie’; na Rusi grot, z ‘żeleźca’ na cały ‘oszczep’ przeszedł. Inni rozróżniają dwojaki grot (‘ostrze’ i ‘kosz’), i łączą pierwszy z niem. Grat, Gräte, ‘ość’ (rybia, u kłosów). Jest i rus. drot, ‘oszczep’.
