Słownik etymologiczny języka polskiego/hetman
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
hetman, już w r. 1410 tak wymieniony, r. 1450 etman, bez nagłosowego h-, jak to często w pożyczkach polskich z niemiec. bywa: z dolnoniem. hovetman, hövtman, ‘naczelnik’ (haupt, łac. caput, ‘głowa’); Czesi haupman, hautman, hajtman, nakoniec hejtman, wprost z górnoniem. hauptman przejęli, więc tylko polskie hejtman, w roku 1475 i w 16. w., z czes. poszło; hetman zaś jest niemiecki przybysz 14. wieku i z ruskim (kozackim) atamanem, watamanem, nie ma wcale związku; czytamy np. u Paprockiego o »watamanie, co na czółnie hetmańskim słabo sterował... i począł hetman watamana gromić«.