Słownik etymologiczny języka polskiego/isty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
isty, istny, istota, istność, iście, »iścić się w słowie«, ziścić, uiszczać się, »jist bądź«, ‘bądź pewien’, jiściec, jistca, ‘właściciel’, ‘wierzyciel’ i ‘powód’, iści(z)na, ‘kapitał, własność’; dawniej szczególniej często: ten isty, ‘ten sam’, ci iści, ‘ci sami’ (w biblji, psałterzu); samoistny. Prasłowo; u wszystkich Słowian tak i w temże znaczeniu: cerk. istina, ‘prawda’, rus. istinnyj, ‘prawdziwy’, nieistowyj, ‘wściekły’. Zamiast *jesty, *jestota, por. czes. dawne jestojski, ‘prawdziwy’, jestwo, ‘istota’; je- i ji-, i-, w nagłosie wymieniają się nieraz. Lit. iszczias, łotew. īsts, īstens, pożyczki chyba z ruskiego.
