Słownik etymologiczny języka polskiego/jędza
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
jędza, jędzona (ludowe), ‘złośnica’ i ‘czarownica’, z *jęg-ja, do lit. engti, ‘uciskać’, ingti, ‘ubożeć’, ingsti, ‘ubolewać’; z g ocalało w nazwie rus. baba-jaga (z *jęga), dla ‘czarownicy’; cerk. jędza tłumaczy ‘chorobę’. Byłby to więc pierwotnie ‘demon (żeński) choroby, bolu’. Anglosas. inca, ‘niechęć’, nord. ekki, ‘ból’, łac. aeger, ‘słaby’ (?).
