Słownik etymologiczny języka polskiego/jaw
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
jaw, »na jawi«, jawa, zjawa, jawić i złożenia; objawienie, jawny, jawnogrzesznica. Prasłowo; czes. dziś jewný, jewiti, cerk. i bez j-, awie, ‘na jaw’, awiti, obawiti, ‘ukazać’, zresztą zawsze i wszędzie z j-, rus. jawka; lit. owyje, ‘na jawi’, owytis, ‘jawić się’, pożyczki. Wychodząc od niby pierwotnego aw- (i łącząc je z u-m, p.), wtaczają łac. audio, ‘słyszę’ (stąd nasz audytor, audjencja, auskultant i askultant), grec. aiō, ‘słyszę’ (z *awisō), aisthanomai, ‘uważam’ (skąd wkońcu i estetyka), ind. āwisz, ‘jawnie’, przysłówek.