Słownik etymologiczny języka polskiego/jata

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

jata, dziś jatka, a raczej jatki, jatkowy; pierwotnie ‘namiot’, dalej ‘buda, kram’; »wydany na mięsne jatki«, t. j. ‘opuszczony’; jatnik; częste dawniej: »jata ptasznicza«; r. 1500 »jata albo buda«, »strzecha a jatka (rzeźnicza)«, jaty, ‘namioty’; jeszcze u Potockiego: »zdybawszy dziada przy drodze w jacie«; ogólne tylko na Zachodzie (u Łużyczan jeta, hieta, czes. jata, jatka), chyba w cerk. nazwie ‘kuchni’, jatchulnica? Jak jato, ‘stado’, od pnia ja-, p. jechać, bo jaty i wieże (p.) wieziono, złożywszy je. Na Południu złożone po-jata, ‘komórka, stajnia’, ‘dom’ (bułg. serb.).