Słownik etymologiczny języka polskiego/jata
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
jata, dziś jatka, a raczej jatki, jatkowy; pierwotnie ‘namiot’, dalej ‘buda, kram’; »wydany na mięsne jatki«, t. j. ‘opuszczony’; jatnik; częste dawniej: »jata ptasznicza«; r. 1500 »jata albo buda«, »strzecha a jatka (rzeźnicza)«, jaty, ‘namioty’; jeszcze u Potockiego: »zdybawszy dziada przy drodze w jacie«; ogólne tylko na Zachodzie (u Łużyczan jeta, hieta, czes. jata, jatka), chyba w cerk. nazwie ‘kuchni’, jatchulnica? Jak jato, ‘stado’, od pnia ja-, p. jechać, bo jaty i wieże (p.) wieziono, złożywszy je. Na Południu złożone po-jata, ‘komórka, stajnia’, ‘dom’ (bułg. serb.).