Słownik etymologiczny języka polskiego/wieża
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wieża, wieżyca, wieżyczka; prasłowo; pierwotne weża (wěża Miklosichowe mylne) znaczyło tylko ‘namiot’: »Ugri stasza weżami … aky Połowci«, u Nestora (‘Węgrzy rozbili namioty jak Połowcy’); jeszcze w psałterzu ‘atria’: »wieże boże« (»przybytki«, puławski). Ponieważ jednak wieża - namiot kończy się zawsze spiczasto, przeniesiono jej nazwę na Zachodzie słowiańskim (u Czechów, Łużyczan, u nas, a od nas dopiero na Ruś) na ‘wieżę’, nieznaną Słowianom, gdy życie namiotowe dawno ustało. Na Bałkanie (cerk. itd.) weża ‘przedsionka’, a nawet ‘śpiżarnia’. Namiot składano i wieziono, więc *wez-ją słusznie go zwano (tak samo jaty, jatki, ‘namioty’, od ja-, ‘wieźć’).
