Słownik etymologiczny języka polskiego/wieźć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wieźć, wiozę; z wokalizacją o: wozić (p.); por. wiosło, obóz. Liczne złożenia. Prasłowo; cerk. westi, wezą; rus. wiezti, wiezu; lit. weżti, weżu, ‘wiozę’; ind. wahati, ‘wiezie’ (i ‘bierze żonę’), awest. wazaiti,0 ‘ciągnie’; łac. veho, ‘wiozę’ (nasz wehikuł); niem. Weg, be-wegen (goc. ga-wigan), ‘poruszać’. P. wieża.
