Słownik etymologiczny języka polskiego/jeniec
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
jeniec, jeńca, z dawnego jęciec, jęćca, jęćtwo, od jęty do jąć albo od jęcie, ‘niewola’, por. objęcie, ujęcie, najęcie; »dałeś dziewki w jęcie« biblja; jętce, »jęćcy swymi nie wzgardził«, jęćstwo (pisane i jętzstwo, tz=ć) w psałterzu, tak samo w biblji. W 16. wieku piszą już jeńctwo, dalej jeństwo, jeńca, a do tego dorabiają pierwszy przypadek jeniec, a nawet nowy przymiotnik: jeński; jętka, ‘bant’; jętka, rus. jacica, ‘jednodniówka (owad)’.