Słownik etymologiczny języka polskiego/jużyna
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jużyna, ‘podwieczorek’, w 16. i 17. wieku, jużynować; jedyny ślad prasłowiańskiej nazwy ‘południa’; jużyna, niby ‘południk’, od jug, ‘południe’, u wszystkich Słowian nie o czasie, lecz o ‘stronie i wiatrach południowych’: cerk. jug, rus. jug i ug; na całem Południu jug, używa się, jak i w czeskiem, i o ‘odwilży’, słowień. odjuga, jak czes. rozjiżení; prasłowiańskiem również nasza jużina, rus., jak zawsze, bez j-: użin, użinat’, ‘wieczerzać’, tak samo bułg. i serb. użina, słowień. jużina. Z tego pożyczyli Niemcy swoje Jause, Jausen, ‘podwieczorek’. Dalsze wywody niepewne; łączono jug np. z łaciń. aug-ēre, ‘róść’ (o dniu), lit. augti, ‘róść’, auksztas z auktas, ‘wysoki’ (prus. auktas).
