Słownik etymologiczny języka polskiego/jur
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jur, jurzyć się, ‘zapalać się’ (»bo się o to bardzo jurzył«, ‘gniewał’, Szczodrkowic r. 1549, »smok z tego rozjurzenia«), jurny, jurność, Mrowiński 1561 r., »czasu jurności« (‘podczas rui’); częste na Rusi: jurkij, ‘zwinny’, jur, ‘wir’, jurit’, ‘spieszyć się’; serb. juriti, ‘gonić’; bułg. jurwam se, ‘nacieram’. Łączą z łotew. auret, ‘szczuć’, aure, ‘trąba’, auribas, ‘ruja wilków’. U Mączyńskiego 1564 roku jeszcze jurzny, jurznie, zamiast jurny; jurzyć się, ‘srożyć się’, Zabłocki.
