Słownik etymologiczny języka polskiego/kąsać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kąsać, kąsnąć; kęs, kąsek, kąseczek i kąszczek; ukąsić, zakąsić, zakąska, pokąsać; kąśliwy; »ni kąska«, »i kąska«, ‘ani troszkę’; obok ą jest i u: psi kus (w 16. w. jeszcze dwa słowa, później jedno; dawniej psiego kusa, dziś psikusa). Pień kond-, ‘kąsać’, lit. kandu (kąsti), ‘kąsam’. P. kęsy i kusy. Przypuszczają rzeczownik urobiony przyrostkiem -s (jak głos itp.) od kond-. Prasłowo; u wszystkich Słowian to samo i tak samo, rus. czes. serb. kus; ind. khādati, ‘kąsa’, grec. knōdontes, ‘zęby u oszczepu’.
