Słownik etymologiczny języka polskiego/kąt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kąt, kątowy, kątny, kątnica, pokątny, od pnia (s)kąt-, (s)kut-, p. kuty; znaczenie pierwotne w lit. kutis, ‘dół wyryty przez świnie’. U wszystkich Słowian to samo i tak samo; rus. czes. serb. kut (»do kąta«, używa się i o ‘połogu’), małorus. pokutje, ‘miejsce honorowe w izbie’; Pokucie; od kąta nazwana i kącina (»gontyna« naszych modernistów), ‘izba-bożnica’.
