Słownik etymologiczny języka polskiego/kędy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kędy, ‘gdzie’, urobione, jak tędy, owędy, od pnia zaimka pytajnego ko- i pnia zaimkowego d-, co się powtarza w gdzie, kiedy; odkąd = pruskie iskwendau, to samo; kędyś, kędykolwiek, dokąd, pokąd; por. łac. unde; u nas kończy się to złożenie stale na -y, ale cerk. ot kądu, rus. ot kuda, bułg. ot kŭdě; skrócone: serb. kud, słowień. kod, czes. dokud i dokad.
