Słownik etymologiczny języka polskiego/kębłać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kębłać, ‘piastować, pieścić’, po wieku 16. zapomniane; kębłak, ‘wychowanek’; od kębło: kubło, ‘legowisko zająca’, ‘gniazdo ptaka’; rus. kubło, w tem samem znaczeniu; u Łużyczan kubło ‘posiadłość (chłopska)’, kubłać ‘wychowywać’; czes. kublati se, ‘bawić się’, ‘dłubać (gmatwać)’. Łączą z łac. cubile, ‘legowisko’, cubare, cumbo, ‘leżeć’.
