Słownik etymologiczny języka polskiego/kłobuk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kłobuk, prasłowiańska pożyczka z tur.-tatar, kalpak (raczej z jakiegoś nie odnalezionego dotąd *kalbuk), któreśmy później jako kołpak z węg. kalpag (jak i cała Europa, dla ‘czapki huzarskiej’) przejęli; tę samą roślinę, ‘dzwonki’, kłobukami i kołpakami zowiemy. Nazwa to ‘wysokiej, spiczastej czapki’, rus. kłobuk dla ‘kapicy mniszej’, kołpak dla ‘szlafmycy’ i ‘kloszu od lampy’; Czesi przestawili swój klobouk (‘głowa cukru’, ‘kapelusz’; klobouczek, ‘bąbel na wodzie’, jak serb. klobuk, co nie z turecka!) i w koblouk, jak i kolbasę z klobasy i kolbih z klobiha, ‘pączka’; i u nas ma się podobny kobłuk zjawiać. Słowo dowodzi, że już we wspólnocie słowiańskiej, t. j. przed 6. w. (pożyczka to może z czasów Attyli), Słowianie przestawiali płynne: kłob- z kołb-, por. człowiek z *czołwiek. Dawne słowo przechowało się nieraz tylko w nazwach roślinnych, np. u nas kłobuczki dla ‘campanula’, a tak nazywa Urzędów i ‘pączek róży nierozkwitłej’.
