Słownik etymologiczny języka polskiego/kłus
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kłus, kłusać (kłuszę, rozkaźnik: kłusz), kłusować, kłusak; chód koński, ‘trucht, trab’; pisane w 16. w. i przez o, tak, że powyżej przytoczone wskłosać może tyle co niem. »auf den Trab bringen«, tu, a nie pod kłos, należy (niby ‘podpędzić’). Na Bałkanie i dla kłusa to samo miękkie u, co i dla klusięcia (p.), serb. kljusac, ‘kłusak’, kljusawac, ‘koń lekko potykający się’, co mimowoli na ów wywód kłus z *kłups- (p. klupić, ‘chylić się’) naprowadza. Nowsze jest kłusować, ‘bezprawnie polować’, kłusownik, ‘rabszyc’, kłusownictwo, od kłusania, ‘wałęsania się’.
