Słownik etymologiczny języka polskiego/kańczuk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kańczuk, z mylnem g: kańczug, z tur. kamcze, ‘bicz’, bułg. i serb. kamdżija i kamczik, kamszik, rus. kamcza i kanczuk (my n zmiękczyli); od nas do Niemców, Kantschu(k), bo słowo szeroko się rozpostarło, u Greków, Węgrów itd.; Niemcy poprzejmywali od Słowian nazwy bicza, kańczuka, korbacza, a knutem się odwdzięczyli.
