Słownik etymologiczny języka polskiego/kajać się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kajać się, ‘żałować’, ‘pokutować’, por. »grzechów się kajaci« w pieśni (biczowników polskich 13. wieku?); ‘litować’, ‘folgować (o zimnie)’, ‘wystrzegać się’; kajanie, pokajanie, ‘pokuta’; łączą z grec. tinō, ‘pokutuję’, pojnē, ‘kara’ (toż samo co irańskie kaēnā, ‘kara, pomsta’), indyjskie czajati, ‘karze’. U nas głównie w znaczeniu kościelnem (»kaję się bogu« zaczyna się formuła spowiednicza w 13. w.); częste w dawnych nazwach, Pokaj, Kajęcin, Kajewo.
