Słownik etymologiczny języka polskiego/kania
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kania, nazwana od dokuczliwego pisku, kaniora, kaniuk (to samo, częstsze u Potockiego), kani; cerkiewne kaniti, ‘naprzykrzać się, nalegać, nastawać’ (bułg. kani- o ‘prynuce, przychęcaniu gościa’; pokana i nakan, ‘proszenie’), rus. kaniuk, ‘żebrak natrętny’, kaniuczit’, ‘żebrać natrętnie’. Od kani nazwana kanianka, ‘cuscuta’, u Stanka r. 1472 kania przędza, kanie nici, wronie włosy, polny jedwab, mysze strzewce (‘trzewy’). Kania, kaniora, kanioła, oznacza i ‘szerokie skrzydło kapelusza czy czapki’, »kaniasta czapka«. Kania miało nagłosowe s, por. serb. szkanjac; nazwa od głosu, od skon-, p. szczenię i szczęk.
