Słownik etymologiczny języka polskiego/kant
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kant, ‘śpiew’; kantyk, kantyczka i kancjonał, ‘śpiewnik’ (pomijam włoszczyznę: kantata, kanzona, kantylena); kantor, ‘śpiewak’, kantorja; z łac. cano, ‘śpiewam’ (prasłowo, niem. Hahn, ‘kogut’, t. j. ‘śpiewak’, pietuch na Rusi; grec. kanachē, ‘szmer’; brak go u nas i na Litwie), cantus, cantor itd.
kant, kantowaty, »belka kanciasta« czyli kantak, kantówka, »kantem (‘sztorcem’) postawić«; z niem. Kante, z franc. cant, z łac. conthus (słowo obce, z Hiszpanji czy Afryki, o ‘obręczy koła’); stąd i nazwa ‘powiatu’, kanton, franc. canton.