Słownik etymologiczny języka polskiego/karwatka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
karwatka, ‘suknia krótka’ (nawet »karwatka z deski«, ‘trumna’); karwat, ‘szabla’ (por. multan, ‘miecz’ i naród); krawatka na szyję; wszystko od nazwy Charwatów (u nas Krwaty, Klwaty od 18. wieku), z ruska Chorwatów (u nas mylnie Chrobaci; Białochrobacja, bajeczna), od szczepu południowego Chrwatów, których za łaciną i Kroatami nazywamy. Z tych nazw krawatka, franc. cravate, niem. Kravatte, najpóźniejsza, w 17. wieku dopiero do Francji weszła; w włoskiem jest jeszcze croata = cravatta; por. katanka, brandebury, stradiotka, i inne nazwy strojów od noszących je żołnierzy lub narodów. Ma być i karwatka, ‘miarka na płyny’, przestawione z kwaterka(?).
