Słownik etymologiczny języka polskiego/kibić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kibić, dziś ‘stan, talja, figura’, w 17. wieku ‘pałąk, drewniana część łuku’: »miłości łuk, kibić, strzały«, »(odmienił Kupido) udatność w kibić, afekty w cięciwę«; »łuk kibitny« u Potockiego, ale już u niego i przenośnie: »znać naturę, znać kibić kondysią«; kibitny w 18. w. ‘smukły, gibki’; z rus. kibit’, ‘łuk’, kibita, ‘pałąk’, kibitka, ‘pałuba wozowa’, a dalej i ‘wózek lekki’ (stąd kibitki u Mickiewicza); rus. z tatar. kibit, ‘kram’.
