Słownik etymologiczny języka polskiego/kiep
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kiep, kiepski, kiepsko; kpy, kpiny, kpać, zekpał, kiepkować, kiepstwo; dziś pogardliwie o ‘głupim’: »mam cię za trzy (t. j. kpa) lub cztery litery«, a kiepski, kiepsko, i o ‘złym stanie’ (zdrowia itp.). Pierwotna odmiana: kiep, kiepa (w 15. wieku); kiep było nazwą ‘członka’, skrócone z roskiep, co jest albo roz-kiep (skiep bez s- nagłosowego, jak kora obok skóra), albo roz-skiep, a więc mylnie rozdzielone; roskiep r. 1472 jest chyba roz-szczep, bo oszczep nazywa się w staroruskiem oskiepem. Oba znaczenia u Potockiego: »jak to może kiep we kpa odmienić człowieka«. U Czechów uchodzi dziś słowo za polskie; zapomnieli o własnem, w 15. wieku dobrze im znanem.
