Słownik etymologiczny języka polskiego/kiernoz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kiernoz, ‘wieprz nietrzebiony’; po gwarach najrozmaiciej: kien(d)roz, kierdos, kierdec; pierwotne znaczenie przeciwne, bo cerkiewne kŭrn- używa się o ‘obciętym na uchu czy nosie’, i tak u wszystkich Słowian: rus. kornat’, ‘ucinać’, serb. krnja, ‘szczerba’, czes. krnek, ‘świnka’, krnieti, ‘butwieć’(!) Jak w znaczeniu, tak odbiega nasze słowo i w postaci, bo prawidłowe karn- tylko w nazwach osobowych i miejscowych się pojawia, Karna, Karnin (zmienione później w Karmin), Karnia, Karniszewo, Karnkowski. Pień sker-, ‘ciąć’, grec. kejrō, niem. sceran, scheeren (p. skóra i kora); lit. skirti, ‘oddzielać, odłączać’.
