Słownik etymologiczny języka polskiego/skóra
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skóra, skórka, skórkowy, skórzany; skórznie i skórnie, skórzenki, ‘buty, buciki’; skórny (naskórny), skórnik, ‘garbarz’; skorzyca, ‘cynamon’ (przestarzałe, czes. skorzice); postać z u (rus. szkura, czeskie narzeczowe skura) u nas niemal wyłącznie w skurłat, szkurłat, co z szkuratu poszło, o ‘kawałku skóry’. Słowo to samo co kora (p.), dzisiejsze rozróżnianie obu nie pierwotne: korę drzewa dawni pisarze i lud (np. wielkopolski) stale skórą nazywają. Obie postaci, z s- i bez niego, nietylko prasłowiańskie (cerk. kora i skora, itd.), ale i prasłowa; tak samo w lit. skara, ‘szmat oddarty’, i karna, ‘łyko’ (czasownik kerti, atkerti, o ‘odstawaniu skóry’); ind. czarman-, ‘skóra’, grec. keirō, ‘odcinam, strzygę’; łac. caro, ‘mięso’ (stąd karnawał, (in)karnacja, karneol, itd.), a jest i umbryjskie karu, ‘dział’; nord, hörundr i anglosas. heortha, o ‘skórze’, anglosas. scearu, ‘dział’. Pierwotny czasownik w lit. skirti, ‘dzielić’, nord. skera, ‘strzyc, urzynać’, skor, ‘karb’, skurthr, ‘rznięcie’, niem. skerjan, scheeren, ‘strzyc’. P. skorupa.
