Słownik etymologiczny języka polskiego/kij
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kij, przezwany od kucia, ‘bicia’, dawniej także ‘młot’ (w cerk. i i.); bywał i nazwą ludzi, stąd nierzadkie Kijowy i Kijowce, najsłynniejszy Dnieprowy; kijacy, ‘rzeźnicy niecechowi, na kiju mięso obnoszący’; kijanka, ‘pracz do ubijania bielizny’. Lit. i prus. kujis, ‘młot’. P. kuć. Liczne urobienia: kijek, kijec, »zamieniał na siekierkę kijek (lub kijec)«, ‘stracił’; kijocha, kijas, kijowy, kijować, ‘bić’; kijownica, ‘wielka świeca’; to samo i tak samo u wszystkich Słowian.
