Słownik etymologiczny języka polskiego/kuć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kuć, kuję; kować, kowam; podkowa; kowal, kowalnia; kowadło, nakowalnia, w 15. i 16. wieku nakowadlnia (‘ambusek’, z niem. Amboss); okowy. Znaczenie pierwotne: ‘bić’ (»kuć w mordę«), lit. kauti, ‘bić, kuć, walczyć’, kowa, ‘walka’, niem. hauen (houwan stare), łac. z elementem d, cūdo (jak u nas kładę, idę), in-cus, ‘nakowalnia’. Cerk. kową, kowati, rus. kuju, kowat’, itd. P. kuźnia i kij. Obok kowala mają inni Słowianie kowacza i kowarza, Lit. Kowno z kaunis, ‘walka’.
