Słownik etymologiczny języka polskiego/klekot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
klekot, klekotać, klektać (bociany klekocą, stąd ich nazwa żartobliwa klabocian, z klebocian); klekotka, ‘kołatka’, klekotliwy; rozklekotany (fortepian); klekotki (zwonek, łuszcz, wszystko u Stanka, r. 1472, dla ‘rhinantus’, z powodu szelestu zeschłych kielichów kwiatowych); są i oboczne glekotać i glegotać, rus. klegota, klegtati, o orle, cerk. klczet, ‘szczękanie zębami’, klecztati, ‘szczękać’; należy do dźwiękonaśladowczych; lit. klegeti, klageti, o ‘śmiechu’, ‘kwokaniu’, łac. clango i glocio, niem. hlahhan, lachen. Por. kłokocina.
