Słownik etymologiczny języka polskiego/klejnot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
klejnot, w wieku 15. (biblja) i w 16. (u Reja i innych) bez j: klenot, jak w czeskiem i łacinie średniowiecznej, clenodium, z niem. Kleinot (od klein, ‘ozdobny’), ‘herb’; klejnotnik, ‘rycerz własnego herbu’, w przeciwieństwie do włodyki; ‘pieczątka’, ‘kamień drogocenny, perła’, ‘ozdoba’, jak w niem., bo klein (ang. clean, ‘czysty’) znaczyło wszystko ‘ładne, zgrabne, czyste, ozdobne’, zanim na ‘małe’ zeszło.
